เรื่องสั้น “ใคร…ตามมา” ลมหนาวเย็นจัดพัดปะทะใบหน้า เขายกปกเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นปิดจมูก กลิ่นสนิมและดินเปียกชื้นลอยมาตามลม รสคาวโลหะติดปลายลิ้นจนเขาขนลุก มันเป็นกลิ่นที่เขาคุ้นเคยจากการสำรวจสถานที่ร้างหลายสิบแห่ง แต่คฤหาสน์แห่งนี้…มันไม่เหมือนที่ไหน ๆ มันเงียบจนผิดปกติ เงียบจนเหมือนมีใครกำลังรอ….!!

เรื่องสั้น ”หนี..สุดชีวิต“ ฝนกระหน่ำลงบนหลังคาสังกะสีเก่าของโกดังในเขตท่าเรือ เสียงดังราวกับใครเอาหมื่นมือมาตีกลองพร้อมกัน กลิ่นคาวเหล็กผสมกับน้ำมันเครื่องเก่าอบอวลในอากาศ อุณหภูมิเย็นชื้นแผ่ซ่านไปทั่ว

  โกดังร้างกลางท่าเรือเงียบงัน มีเพียงเสียงหยดน้ำที่ตกจากท่อสนิมดังก้องสะท้อนทั่วห้อง                                 แสงไฟนีออนเก่าเพียงดวงเดียวห้อยโยกเหนือโต๊ะเหล็กกลมผุกร่อน เผยให้เห็นแผนที่ถนนที่ถูกคลี่กางอยู่กลางโต๊ะ                                ขอบกระดาษยับย่นเหมือนผ่านการขยำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน                                 กลิ่นสนิมคลุ้งปนควันบุหรี่จนบรรยากาศหนาแน่นราวกับหมอกที่กดทับให้หายใจติดขัด                                  สี่คนกึ่งล้อมรอบโต๊ะ  กระดาษแผนที่ถูกคลี่กาง ขอบยับย่นแทบจะฉีกขาด วงปากกาสีแดงตรงสี่แยกกลางแผนที่สะดุดตาเหมือนเลือดสด ๆ หยดลงบนกระดาษ                                  ฝ่ามือหนักตบลงบนโต๊ะจนสั่นสะเทือน เสียงทุ้มต่ำเปล่งชัด                 “คืนนี้… ทุกอย่างต้องสิ้นสุด ทุกคนเข้าใจไหม” ดวงตาเขาคมกริบใต้คิ้วหนาข่มทุกคู่สายตาให้ก้มต่ำโดยไม่ต้องตะโกน        เสียงเงียบงันไปครู่ใหญ่ ก่อนลูกพี่จะพูดชัดถ้อยชัดคำ                             ”ทุกคนรู้แก่ใจดีใช่ไหม   ว่าพวกเราทำงานเสี่ยงตาย ...